Zachtheid heet ons kind... 19 december 2020

Het begon in de lente. Nu wordt het stilaan winter.
Voor de tweede maal een lockdown-situatie. We worden (het) moe. De wereld wordt moe.
Alleen Covid-19 wordt niet moe...
Vinden we nog woorden om elkaar te troosten, te steunen, moed in te spreken?
Er werd en wordt veel geschreven over het virus dat maar niet wil wijken, tenzij... ieder van ons zich inspant, solidair en plichtsbewust. Het wordt zwaar, té zwaar voor velen.

Ik lees, ik denk, ik dub, ik vraag me af, ik... praat erover met huisgenoten. Ik doe zoals ieder nadenkend mens en ik ben benieuwd naar wat anderen schrijven, hoe zij hun dagen doorbrengen, hoe zij de geest verzetten en het lichaam in beweging houden. Ik lees en ik laat mij raken door meerdere gevatte, mooie, veelzeggende, leerzame, soms harde teksten. Maar ook en vooral door eenvoudige woorden die iets in mij wakker schudden, zoals die van schrijver-dichter Geert van Istendael. Ze laten me niet los. Ik wil ze delen...

...Daarom moeten we zacht zijn met ons allen,
zacht voor ons allen. Zachtheid heet ons kind.
Kom, zet zijn muts op, knoop zijn jasje dicht,
er waait een koude wind...

Ik laat mij raken door de eenvoudige zeggingskracht, de suggestieve inhoud, zo simpel, zo open... Het kind dat de schrijver ontdekt als zijnde 'ons kind' is ook dat van jou, dat van mij.
Ons kind dat ons allen dierbaar is en dat we moeten koesteren en behoeden voor de koude wind, voor de komende winter. Want, ja, de wind is koud in deze dagen en de noorderwind zal er binnenkort aankomen.
Jawel, het magische vaccin is onderweg. Men geeft ons hoop, maar we moeten nog geduld oefenen. De bedreiging voor al wat kwetsbaar is blijft hoe dan ook reëel. Onzekerheid is onze gezel. Wat kan je doen om een kind tegen de kou te beschermen? '...zet zijn muts op, knoop zijn jasje dicht...' Zo eenvoudig als het gebaar van de moeder of de vader die zorg draagt, die bezorgd is, die liefheeft. 'Ons kind' roept op tot saamhorigheid, zuster-en broederschap, verbondenheid. Wij zijn er samen verantwoordelijk voor. En het kind heeft een naam! Een verrassend mooie naam, herkenbaar en verwijzend naar wat diep in elke mens verborgen zit: de zachte kracht die altijd weer overwoekerd dreigt te worden door wat een mensenhart kan verharden en verdelen. Zacht zijn voor elkaar...

Ik lees en herlees het, als een mantra, een wens, een gebed.
Samen dienen we te zorgen voor dat kind in ons dat ons met mildheid naar elkaar en naar de wereld doet kijken, met zachtheid en geduld, met zachtheid en moed, met zachtheid en verwondering. Er is méér dan wat ons maanden lang in zijn greep houdt.
Sint Augustinus hoorde het al in zijn tijd:
'Ze zeggen: de tijden zijn slecht, de tijden zijn zwaar.
Laten wij goed leven en de tijden zullen goed zijn. Want de tijd, dat zijn wij...'
Deze wijze woorden van een groot denker houden mij deze dagen bezig. We kunnen er dus zelf wél iets aan doen. Niet aan wat ons overkomt en ons op de proef stelt maar wel aan het maken van keuzes om dit onheil samen te dragen, solidair, met daadkracht en zachtheid, met zorg, met vertrouwen dat het goed komt als wij doen wat van ons gevraagd wordt.
'Zoals wij zijn, zo zullen de tijden zijn'.
Vertrouwen wordt draagkracht voor de zachte hoop, ons aller kind, in deze moeilijke tijden.
'Kom, zet zijn muts op, knoop zijn jasje dicht'...

Caritas Van Houdt