Lieve collega's
Laten we even stilstaan bij wat was, wat is en wat komt, vooraleer we met de serieuzere zaken beginnen.
Wat een zomer! Wat een weer! Overstromingen bij ons, bosbranden in het Zuiden. Wanhopige sans-papiers in Brussel, P-fas in Zwijndrecht. Machtsmisbruik, graaicultuur, uitbuiting van de aarde, muren, wij en zij,...
Maar hèhè, de terrasjes gingen eindelijk open. Gewapend met onze corona-pas, laafden we onze dorst naar gezelligheid. En om de mentale spreidstand compleet te maken, genoten we van de koers, de voetbal en de olympische spelen.
Met open mond heb ik naar Nina Derwael gekeken: op, aan, rond de ongelijke leggers. En naar de spannende marathons met Bashir Abdi en de dames Mieke Gorissen en Hanne Verbruggen. Beiden staan in het onderwijs en hadden nauwelijks tijd om zich voor te bereiden. Hanne moest mattentaarten verkopen om haar olympische droom te kunnen waarmaken. Echte klasbakken zijn het, stuk voor stuk. En dan nog de tweedaagse zevenkamp van Nafi Thiam. Ze is naast sportieve wereldtop ook een gegeerd stijlicoon; een goudmijn voor sponsors. Haar commerciële marktwaarde piekt. Axa kon het met haar niet beter treffen. 'Know you can!', 'Zelfvertrouwen verlegt grenzen!'. Nafi Thiam als superpower, al weten we beter.
Met alle respect voor Nafi Thiam, dacht ik aan een stijlicoon van een andere orde. Een icoon dat kracht uitstraalt vanuit kwetsbaarheid. Bijvoorbeeld dit kruis uit Assisi van bijna 1000 jaar oud.
Het horizontale zwarte vlak stelt het lege graf voor. Uiterst links en rechts zijn de vrouwen afgebeeld die naar het lege graf komen. De engelen onder zijn armen verwijzen van het graf naar Jezus. Met zijn armen wijd open verbindt hij iedereen met iedereen. Hij geeft perspectief voor de hele schepping, voorgesteld door de schelpjes rondom het kruis.
Of wij dit perspectief deelachtig mogen worden, hangt af van de manier waarop wij tegenover Hem staan. Zijn we bereid om samen met Maria, Johannes, Martha, de honderdman zijn geest te ontvangen en door te geven? Of blijven we vooralsnog naar de hemel staren, zoals de apostelen helemaal onderaan de voet van het kruis? Moe, teleurgesteld, mislukt. Bang het alleen niet redden.
Vanuit zijn gekwetstheid nodigt Jezus ons uit: "Zoek het niet bij de dood. Blijf niet stilstaan bij de dode punten in je leven, laat je niet ontmoedigen door de wereld. Het lege graf is een open graf. Leeg is het verleden. Open is de toekomst. Blijf open. Er is altijd een vervolg. Zoek de relaties en de gemeenschap op waar liefde kansen krijgt. Daar leef Ik, als verrezen Heer. Zoals mijn wonden blijven, zo blijft mijn liefde".
"Wees niet bang", zeggen ook de engelen bij het lege graf. "Kruip niet weg, kom onder je steen vandaan. Ieder mens heeft een roeping en een opdracht. Heb moed, heb lef en ontdooi."
We krijgen geen zekerheid als verdienste voor onze inzet. De stormen gaan niet liggen, de wereldproblemen verdwijnen niet, integendeel.
Maar laten we erop vertrouwen dat bij elke kleine inzet van onszelf, het leven zich herpakt. Laten we steun, troost en kracht zoeken bij elkaar. Laten we van onvolkomenheid en kwetsbaarheid een kracht maken die verbinding schept, over vooroordelen, culturen en landsgrenzen heen. Laten we creatief de weg van de toekomst inslaan en er samen opnieuw aan beginnen. Laten we samen bidden:
Als er elke dag van dit nieuwe werkjaar
maar iets gebeurt
waarmee ons hart is gemoeid.
Iets waarmee wij
beantwoorden aan onze bestemming,
iets van blijvende waarde.
Als er elke dag,
maar iets gebeurt
van vriendschap en tederheid,
iets van liefde, gerechtigheid en vrede,
iets waarmee wij tonen
dat wij er zijn voor elkaar.
Als er elke dag
maar iets is om dankbaar voor te zijn,
iets waarmee we elkaar aansteken met hoop.
Dan wordt toekomst geboren, uitzicht en nieuw leven.
Amen.
Johnny De Mot